
Contento y alegre, a la vez rabioso y triste, la prisa me recorre como en muchas ocasiones me ha pasado y comienzo a dudar, a no creer(me), a tener vacios llenos, contradicciones y lo mejor de todo...teniendo bastante claro que puedo hacer al respecto pero paralizado por el miedo, mi miedo a caminar adelante aun sabiendo que seguro que tengo apoyos y los puedo clamar y (re)clamar.
Llevo tiempo con la sensación de apertura, de abrir o dejar ese resquicio de luz en las puertas que indican que hay algo detrás, que no se distingue pero que me hace sentir menos solo y menos miedo pero llevo encima el imparable tic-tac de un reloj que me invento y que no responde a las leyes universales del tiempo sinó a las de mi apresurado tiempo de acción-respuesta.
así que...puedo hacer como siempre ya que me resulta obvio y conocido que lo hago y lo que me comporta, que también tengo que decir que cada vez me aporta menos y me jode más o...me decido a enfrentar la realidad asi que...
apenas se ponga linda, me avisan!
2 comentarios:
Hola guapo!
Fes una ullada al blog de l'albert Rams, l'entrada del dia 15 de febrer, poder no cal que l'afrontis, poder només cal que registris aquest rellotge pesat sonant i a poc a poc calla...
Ànims amb les presses que enspersegueixen ensenyant les dents darrera el cul, girat i ensenya li les teves de dents!!!
Petons i ganes de verue't aviat
Merci pel post nen,
m'escapo aquests dies quan em senti reconectada
sense dubte et fare un truc!
Publicar un comentario