
Me siento confortado en la quietud de donde me encuentro, me saboreo lo que me noto, siento lo que me palpita e imagino lo que busco.
Paro, respiro, me entrecorto, me hago daño, me duele y vuelvo a parar. Donde esta el camino, no lo quiero ver, prefiero que me llamen desde el otro lado, que me estiren para sentirme abrazado por el mundo y que este decida por mi.
pero no, no lo quiero asi, miro al suelo que me rodea, solo temblores, solo baldosas que no soportan mi peso, mi cuerpo y me angustio.
Sigo caminando, da igual que se resquebrajen bajo mis pies, me doy cuenta y lo encaro, todo tiene su (sin)sentido, pues yo me lo labro como puedo.
Sigue habiendo un camino, me pierdo en lo que me supone cada paso, me alentezco y mi aliento se vuelve ardiente, el frio que me rodea no quiere molestarme, no se atreve a entrar para resfriar mi momento y yo le agradezco su compañia quieta, su silencio contenido, su grito helado...
Me pierdo, me encuentro, me vuelvo efimero, no desaparezco, me apreto y me suelto y voy hacia delante. Miro hacia atrás, veo que tengo a los lados, fogonazos de luz y de sombra, de caricias y de ostias, de humedades y sequia...
No me estoy perdiendo, no me estoy olvidando de mi, solo me estoy conmigo, me cuido de verme y veo lo que puedo, la luz es brillante y la oscuridad acompañante.
y yo en medio de un camino, el mio, uno de aguas y baldosas rotas
Respiro y vuelvo a estar aquí...(re)comienzo
1 comentario:
no desapareixes, de fet creixes cada dia que caminem de costat ets una mica més gran... una mica més ple... una mica més tu...
l'aigua sota els peus i un terra que sembla estar apunt de trencar-se, una abraçada que sembla que pugui sostenir tot alló que cap en una vida i dolces paraules no sempre boniques ressonant a la sala...
Un petó, molta força i mil ganes de seguir trencat rajoles i mullant-me els peus al teu costat.
petons de papallona amb sabor de mandarina
Publicar un comentario